mı?

çok heyecanlıyım ben. hem de çok. içimde müthiş bir umut, çekingenlik, korku var.

bir zamanlar vardı. tiyatro insan'da, oyun atölyesi'nde, kaltt'de... hikayelerim, hikayelerimi anlatacak yüreğim vardı. sonra çok bezdim. çok yasaklandım. çok yaralandım.

ve pes ettim. içime kapandım. fotoğraflarımı duvarıma astım. sustum. bir gün sevgili'yle kantinde otururken, madem bu kadar seviyorsun, devam etmelisin, edebilirsin demişti. kendimi küçücük duymuştum. erişilmeyecek kadar uzak, kapalı gelmişti bana o dünya.

ama bugün öyle bir his var ki içimde, ağzımı kocaman açıp bas bas bağırıvereceğim. kollarımı upuzun uzatıp güneşi tutacağım. ellerim yanmayacak.

bir yer var. yarın oraya gideceğim. evimden sonra ikinci özel yerim olacak. çocuk olacağım ben. çünkü kutay'a yalan söylemiştim. içimdeki deli ruhu kaybettiğim için bırakmadım ben tiyatroyu. tam da o deli bozuk çocuk oralarda olduğu için dil çıkarıp küsmüştüm. yarın gidip barışmak isteyeceğim.
uzatacağım eli tutacak mı?
sevgili geldiğinde gözlerim bir kat daha parlayacak mı?
sevgilim, annem, arkadaşlarım benle gurur duyacak mı? bırakmadı diye. pes etmedi diye...