bir kaset vardı. üzerine bir şeyler çekilsin diye boş satılanlardan. yeşil kağıdında annemin el yazısıyla "b. ortaçgil" yazıyordu. sonra ben omzuma gitarımı asıp "benimleeee oynar mısıııın benimleeee" şarkısını dilime doladığımda, "benim şarkılarım bunlar!" demişti annem.
aslında, belli bir duyarlığı tutturduğun yıllarda "senin" olmasına karşı duramayacağın şarkılar onlar. böylece herkesin. annemin, benim, müge'nin, didi'nin, beste'nin... herkes için başka yıllar, başka kokular. bende çokluk lise2, okuldan çıktığım bir an: bahar, birden yumuşamış, şeker gibi hava, ağaçlarda çiçekler, renkler pastel tonlarda çok çok pembe. ya da çok kar yağan bir gün nargile içerken..
didi 1. sınıfı bitirmişti. "çok değiştim" diyordu. "ortaçgil'i sevmiyor musun artık?" dedim. "dinlemedim uzun zamandır." dedi. masaya baktık.
dün akşam jazz cafe'deydi ortaçgil, bu sezon son kez. annem ve müge'yle ben yine ordaydık.
"her şey olur, her şey büyür
her şey geçer, hayat kalır.."
3 yorum:
hahahahahahahahahahaha . . . (sonsuza kadar uzanır)
benim için bülent ortaçgil sevdası saçlarının kızılı henüz kınadan gelen, ince, güzel, papatyalı bi kızın gelip "hiç bir neden yokken/ya da biz bilmezken/ tepemiz atmış ve konuşmuşuzdur, bak bu bizim şarkımız" demesiyle başlar.
yukardaki gülmenin sebebiyse dün gece eve döndükten sonra eşelenip eşelenip ortaçgil cdmi çıkarmam (bu sefer mp3, ama o kadar olsun) ve huşu içinde dinlememdi!
hafızamı zorluyorum gerçekten ilk ne zaman dinlemeye başladığımı hatırlayabilmek için ama puslu görüntüler haricinde pek bir şey canlanmıyor aklımda.
bir sahne mesela: müjde ar'la adını hatırlayamadığım bir adamın filmiydi.sanırım ortaokuldaydım daha bile eski olabilir gerçi.filmin sonunda müjde ar delirip 3 yaşındaki bir çocuğun zeka seviyesine düşüyordu(ya da çıkıyordu).sonra sevdiği adam onu lunapark a götürüyor.birlikte dönme dolaba biniyorlar.ona elma şekeri alıyor. ve sanki müjde ar adama söylermişçesine fonda hep aynı müzik..benimle oynar mısın?
öle bir hüzünlü tat bırakmıştır o yüzden bu şarkı bende.buğulu sesli, hüzünlü, arada aksi huysuz ihtiyardır bülent amca namı değer bortaçgil.
bütün nesil aynı şeyleri mi yaşayıp aynı şeyleri mi hissettik acaba? "uf biri anlatsın hemen nedir bu normal/uf canım sıkıldı artık yoksa ben miyim anormal?" dedik kızgınlık ve de bıkkınlık içerisinde. bir mavi kuş"tuk her daim sarhoş. "biraz umut ver" dedik.olmayınca "değirmenler"e bakıp dostların dört bir yana dağılıp kendi yollarına gittiklerini kabul ettik.
aşk var mı?var... var...var...yatak çarşaflarının arasına sıkışsa bile vardı.peki bu iş çok mu zordu yonca?zordu ama olsun."biz bunları kimseye anlatmadık. kendimizle bile konuşmadık.eğer insanlar anlamayacaksa zaten bize bozburun yolları gözükür.sonra "hiç bişeycik olmaz" diye katıla katıla gülmeye başlarız yarı delirmiş halde.sonumuz belli işte, "bizimle oynayacak" birilerinin hasreti içerisinde.
bir ömür gibi bülent ortaçgil i dinlemek.yarısı latife,yarısı gerçek.latifesi şık. gerçeğinin suratı asık.ama olsun. oyun arkadaşım hep O olsun.
10 haziran'da da burada olacak Ortaçgil... tam da dinlemeyi çok özlemişken... gidebilecek miyiz bilmiyorum ama gidebiliriz inşallah....
yine götürdün başka yerlere:))) iyiki varsın:)) sevgileeerrr:)
Yorum Gönder