sevgili mezun olacak bu yıl. düşünmesi, karar vermesi gereken yığınla şey var. ne masterı yapacak, çalışacak mı, askere mi gidecek... benim daha uzun bir zamanım var önümde. ama biliyorum, yetmeyecek. picasso geldi istanbul'a, aylarca kaldı. ve sırf aylarca kaldığı için, belki de, biz gidemedik! çünkü hep bugün-yarın dedik. büyük kararlar da aslında bu yöntemle alınıyor buralarda. hele bi 4. sınıf olayım da... diyeceğim. aklımın bir köşesinde "deniz kenarındaki iki katlı evin balkonunda yeni romanı üzerinde çalışan genç kadın" resmi kalacak. belki birilerinin yardımıyla ayarlanmış stajlar, biri el atar da iteklerse başlanacak bir iş.. belki, bilmiyorum. burada herkesin planları var gibi, halbuki. akıllı insanlar. önlerindeki 10-15 yıl planlı. ben bugün babama, müzisyen olacağım, dedim. ne bileyim, belki de onlar ben bilgisayar mühendisi olacağım ve zıkkımınkökünde 5 yıl çalıştıktan sonra armudunçöpünde daha yüksek bir kademeye sıçrayacağım dedikleri için -ki duydum!- böylesine mantık sınırlarını aşan, ipe sapa gelmez bir tepki duydum okula ve insanlara karşı. daha da yapmayacağım ya, çok saçma. belki de bir an önce büyümesi gereken benim. küçük kafalı olmadan. kendimden nefret edecek şeyler yapmadan.
yine de biraz daha sonra karar vereceğim ne yapacağıma. 3. sınıfta mesela. 3. sınıfın ortalarında, 2. döneminde falan.. şimdi misler gibi bir uyku çekeceğim. çünkü, uyku baldan tatlıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder