alternatif yok..

istanbul'da yaşıyorum. üniversite öğrencisiyim. gençliğin aydınlık yüzüyüm. gelecekten ümitsizim.

1. boğaziçinden nefret ediyorum.
2. bölümümü sevmiyorum.
3. ne gelecekte ne de şimdi çalışmak istemiyorum.
4. insanları sevmiyorum.
5. aktif ve sosyal bir insan olmak istemiyorum.
6. istanbul'da yaşamak istemiyorum.
7. bu denklemden hiçbir sonuç çıkmıyor.



gidilemez mi yani? buraya mahkum muyuz? ben çocukluğumda bile hiç koşmadım ardımdan biri gelir de yarışa koyulur diye. şimdi bu ne boktan koşturmaca. hep böyle mi gidecek benim hayatım? sandalye kapmaca, köşe kapmaca... daha azı ya da daha farklısı hedeflenemez mi? bıraksam şimdi okulu.. hayalini bile kuramıyorum. belki beni kendi halime bıraksalardı hiç girişmeyecektim bu işlere. sürüklendim gittim. ve nefes almadan devam mı etmeliyim bu sürüklenişe? bir zaman uyanış ve işte hayatının yularını eline alış fln gibi şeyler olamayacak mı hiç benim hikayemde. daha önceden yazılmış bir tirad ... boğaziçi koyim de tur at! bugün pazar. 4 saat fln ağladım. üzüntülerimi birbirine bağladım. şimdi geldim burdayım. yardım edin pek zordayım. sevgili anlam veremiyor derdime. ne istiyorsun ki sen, diyor. bilmiyorum ki... sadece bu değil tam olarak. evde otursam bütün gün. ekmek elden su gölden yaşasam. böyle yaşayanlar yok mu hiç? dolu... ya da basit bir işte çalışabilirim belki. boncuklardan bilezik fln yaparım. balık tutabilirim akşama pişiririm, ev leş gibi kokar, temizlerim. neden olmasın. o ya da bu şekilde bitmeyecek mi hayat sonunda... ha ziççi'lerin basur problemlerini dinleyerek ağır ağır çıkmışsın o merdivenleri (eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak), ha oturmuşsun evinde tv izleyip zaplayarak... lise1'de pera güzel sanatlara gidecektim ya, bin lanet beni yolumdan çeviren arkadaşlara! sonra lise sonda konservatuvara hazırlanacaktım, binbir lanet finalin indirimlerine ve rehberlik servisindeki fatoş'un gülümseyen yüzüne, ve gün be gün yalanlarıyla beynimi yıkayan nice edebiyat hocasına, tarih hocasına, resim hocasına... fuck you!