eski günlüğümü buldum. londra'dan almıştım 2001 yılında. mor kadife kaplı, sayfaları çevrildikçe yırtılıyor ama hala yeni gibi.
bu blogun da pabucu dama atılır artık.
zaten hiç istediğim gibi olmuyor. hayatımı düzenlesin istemiştim. yaptıklarım, öğrendiklerim kaybolmasın bir yandan. düşünce tembeli olduğumdan bari yazarken fikirlerim olgunlaşır sanmıştım.
yalan oldu.
güneşli anları kendime saklayayım, yağmuru kurutayım derken benden ayrı bir ben gelişti burda. izlediğim filmlerin, okuduğum kitapların üzerine yazmaya kalkınca onlar benden hızlı gitti. fotoğrafları aktarmaya üşendim. falan fişmekan.
bişiler'e devam edeceğim sanırım. burasıysa başka bir gerçekleştirilmeyecek projeyi bekleyecek.
YAŞASIN KAĞIT KALEM!
3 yorum:
şimdi sen beni yarı yolda mı bıraktın!
o mor kadife kaplı şeyi de okumama izin vermiyosun ki, nası takip edicem hayatını?:)
ama olmaz ki, ben burayı daha yeni keşfetmiştim. sana lila downs harika birşey, di mi diyecektim. sonra "bir şeyler yapmak isteyip, buna yetisi olup, ötesi ihtiyacı olup inatla duran insanlar için bir kulüp açacağım ben. devinmeyenlere tek ayak üstünde durma cezası falan verilecek" fikri için 'ben kulüp başkanlığına adaylığımı koyuyorum' diyecektim. uyku da böyle birşey, di mi ama diyecektim... pufff oldu.
biliyorum bazen öyle oluyor, 'farklı bir ben' gelişiyor burada. yazdıkların yansıtmıyor istediğini. ama sonra toparlıyor, ne yazmak, paylaşmak istediğini farkedince insan. zaten farkları da o, mor kaplı olunca bir kabı oluyor, paylaşamıyorsun. belki de nedeni odur, paylaşabilen olmamıştır. ama tabi, bunları demişken, güzel defterlerin de yeri ayrı:)
çoookkk özledik... özlüyoruz seni....
Yorum Gönder